Ընտանեկան բռնության (ԸԲ) հարցում երեխաների փորձառությանն արդյունավետ արձագանքելը մեծ մարտահրավեր է ԸԲ վերապրածներին ու նրանց երեխաներին աջակցության ծառայություններ նախագծողների և իրականացնողների համար: Համաձայն ուսումնասիրությունների` ամբողջ աշխարհում կանանց առնվազն 60%-ն իրենց կյանքի ընթացքում ենթարկվել է ծեծի, սեռական կամ հոգեբանական բռնության (OSCE 2011): Ցավոք, այսպիսի բռնությունը հիմնականում արական սեռի  զուգընկերոջ/ամուսնու կողմից է կատարվում. այդպիսով ընտանեկան բռնությունը անհերքելիորեն գենդերային խնդիր է: Ընտանեկան բռնությունը չի սահմանափակվում աշխարհագրությամբ, էթնիկ պատկանելությամբ, ռասսայով, կարգավիճակով կամ իշխանությամբ և շարունակում է լինել չբացահայտված խնդիր, որի մասին քիչ թվով երկրներ, համայնքներ ու ընտանիքներ են բարձրաձայնում ու դիմագրավում դրան: